Umotuljak

Autor Senad | 23 Novembar 2019

beba zamotana

Bijah jednom dijete, pa ne bih viÅ¡e. Ne čuh te, svijete, bi mi sve tiÅ¡e i tiÅ¡e. Igrom se zaklinjaÅ¡e da u tuđe klasje noge ne stadoÅ¡e, kosti ne naslutiÅ¡e ono Å¡to tuđe ruke providiÅ¡e. Narastoh, ali ne odrastoh. Već srastoh. Sa tobom i tobom, sa ovim i ovom, sa onim i onom, sa stablom i betonom, sa zrakom i vodom, sa onim Å¡ta mi u emanet dade onaj koji od djeteta u meni dijete u meni ukrade. Potom mi presudiÅ¡e, na vrata zemlje pokucaÅ¡e. Uspavanku mi proučiÅ¡e, potom me pokriÅ¡e, znajućâ da me uspavaÅ¡e. Potom odoÅ¡e, mirnog me ostaviÅ¡e, ta drugog mira za života ova duÅ¡a ne imaÅ¡e. DuÅ¡a se čistotom okupaÅ¡e, to niko za dunjaluka ne saznaÅ¡e, da oni naravi divnih kada na tle padoÅ¡e tek tada se uzvisiÅ¡e, tek tada oživiÅ¡e, tek tada postadoÅ¡e. I na koncu to vječno ostadoÅ¡e.

Hodžić Dženita, žena Mirzina, mati Abdullahova, mati Merjemina, i uistinu ona koja traga, koja želi spoznaju, onakvu kakvu samo Allah daje

PiÅ¡e: Dženita Hodžić